Fijn weerzien met de band van Jeb Barry, die ook nu weer ongeveer alle songs bijeen schreef, die op dit kleine Covid-plaatje staan. Nu ja, “alle” is misschien een beetje overdreven, want er staan slechts negen liedjes op deze plaat: acht van de hand van Barry alleen en eentje (“New Year’s Eve, Somewhere in The West”) dat het resultaat is van Barry’s huisvlijt waarin hij aan de slag ging met twee lijntjes tekst die door Jason Isbell eind 2013 op Twitter gelanceerd werden met de vraag om eraan verder te werken tot er een liedjestekst zou van komen. Toen Jeb na een maand vaststelde dat nog niemand de handschoen had opgenomen, deed hij dat maar zelf. Jason was verguld met het resultaat en nu staat het dus op deze nieuwe plaat. Die is met dertig minuten muziek wel erg kort, zeker voor iemand als Jeb, die, zoals hij in het verleden al vaker bewees, uit eender welke gebeurtenis van alle dag een liedje kan puren. Zo schreef hij een paar jaar geleden, tijdens een trip doorheen de Appalachen, vijftig songs in vijftig dagen, wat bepaald productief mag genoemd worden.

De titel van de plaat is misschien een tikkeltje misleidend, want zo “gewoon” of “alledaags” zijn niet alle figuren, die bezongen worden, maar algemeen gesproken zijn dit dus wel echte Americana-songs: ze handelen over dingen die gewone mensen overkomen of zouden kunnen overkomen. Daartoe hanteerde hij tijdens zijn lange autotrips een lichtjes gewijzigde aanpak: hij verliet geregeld de highways en reed de kleine dorpjes in, waar de “gewone mensen” leven. Daar moest hij vaststellen dat hij in het verleden weleens te streng en te snel over hen geoordeeld had. Hij moest vaststellen dat ook zij, net als hijzelf, proberen de zware tijden te doorstaan, die het leven voor hen in petto heeft. Vanaf toen ging Jeb focussen op de gelijkenissen, in plaats van de verschillen uit te vergroten en dat levert een plaat op, die bulkt van de empathie.

Nu, de songs waren vorige zomer zo goed als klaar, maar toen beslisten Jeb en zijn band eerst nog een EP op te nemen, die begin 2021 zal uitgebracht worden. Ze zouden nadien aan deze plaat verder werken, kwam daar dat vreselijke C-beest, dat alles op losse schroeven zette en de band verplichtte om Covid-gewijs de ontbrekende tien procent in te spelen onder Coronaproof omstandigheden, wat betekende dat de bandleden -Michael O’Neill op gitaar, Josh Pisano op drums en Chris Samson op bas- nooit gelijktijdig de studio in konden en je eigenlijk een soort optelsom van individueel musiceren krijgt, waar een gewone plaat een samenspel zou omvatten. Maar bon, dat belet allemaal niet dat Jeb en de zijnen alweer een heel knappe plaat hebben gemaakt, wellicht een tikkeltje akoestischer dan je redelijkerwijze van een kwartet verwacht, maar wel heel intens en doorleefd gezongen.

De stakende mijnwerkers van Cumberland, Kentucky komen aan bod in de openingssong, die een jaar voor de staking geschreven werd, de overstromingen in Nashville (2010) zijn het decor van “Body in the River” en “Southern Mansions” gaat over de buitenmaatse caravans die je in de zuidelijke States kunt tegenkomen. In “Pack a Day” gaat het over het demoniseren van roken en rokers en “Lynyrd Skynyrd” lijkt te beschrijven hoe belangrijk muziek wel kan zijn in een mensenleven, maar handelt in feite om wat je meemaakt, als je op jonge leeftijd met sterfelijkheid geconfronteerd wordt.

Afsluiter “Dry River Song” is de partnersong van “Dry Summer Rain” van “Milltown”, Jeb’s soloplaat uit 2015 en wordt hier omschreven als “kampvuursong”, vanwege het hoge meezing-gehalte ervan. Daar kan ik weinig tegen inbrengen: ik heb de plaat nu voldoende vaak gespeeld om elke song te kunnen meezingen, zodat ik eerder geneigd ben de hele plaat als kampvuur-CD te omschrijven, wat ik totaal niet negatief bedoel: als mensen samen zingen, ontstaat er namelijk iets wat we al te vaak ontberen: samenhang en verbondenheid. In deze donkere tijden -de USA hadden bovenop Corona ook nog de Oranje Nar uit het Witte Huis te verduren- is er meer dan ooit nood aan dit soort muziek en dit soort benadering en dus durf ik dit rustig “een grote kleine plaat” noemen.

(Dani Heyvaert)